Bu araştırmamızın başında amacımızın Fıkıh/İslam Hukuku alanında yapılan çalışmalarda gözlenen bir boşluğa ya da önemli olduğunu düşündüğümüz bir aksaklığa dikkat çekmek olduğunu belirtmiştik. Şöyle ki, bu alanda yapılan çalışmalarda, belki de sözü edilen alanın yapısından ve muhtevasından kaynaklanan bir biçimde bir objektif bilgi arayışı, somut olayların teknik bir zihniyede incelenmesi söz konusu olmaktadır. Bu durumun arka planında modem zamanlarda ortaya çıkan din ile dünya, fizik âlemle metafizik âlem

Ehl-i Sünnet'in gözbebeği İmam Ahmed b. Hanbel (v.241) der ki: Zühdün üç şekli vardır. Birincisi farz olan züht, haramı terk etmektir ki, bu avamın (halkın) zühdüdür. İkincisi fazilet olan züht, helal olan şeylerden fazla olanı terk etmektir ki, bu havâsın (seçkinlerin) zühdüdür. Üçüncüsü d selamete götüren züht olup, Allah'tan alıkoyan her türlü meşgaleyi terk etmektir ki, bu da ariflerin zühdüdür. Züht, insanın fıtri duygu ve ihtiyaçlarını göz ardı etmeksizin, ruhbanlığı çağrıştıran inziva hayatına rağbet

İslam kültür tarihinde, muhteva olarak dini olsun dünyevi olsun herhangi bir konuyu ya da güncel bir tartışmayı büyük bir kitap şeklinde değil de hacim olarak küçük ama muhteva olarak çok derinlikli bir kitapçık yani risale halinde işlemek bir gelenek olarak var olagelmiştir. Biz de bu geleneğin bir devamı olmak üzere İslam fıkıh tarihinin en önemli fıkhî risalelerinden bir seçki hazırlamayı düşündük. İşte bu eserimiz, bu çabanın bir yansıması olarak çeşitli hakemli dergilerde farklı tarihlerde yayımlanmış

Benim Ehlibeytim Nuh'un gemisine benzer; ona binen kurtulur, ondan geri kalan boğulur, helak olur. İslam bilginleri ister dar anlamıyla isterse geniş anlamıyla olsun Ehl-i Beyti sevmenin dini bir zorunluluk olduğu hususunda müttefiktirler. Dolayısıyla Ehli Beyt, gerek kavram gerekse özellik olarak İslam'da önemli bir yere sahiptir. Hz. Peygamber'in yakın çevresi yani ailesi olan bu kişilerin ilk İslam Toplumundaki dini ve sosyal fonksiyonları Müslümanlar tarafından bilinen bir husustur. Bu dönemde Müslümanl

İslam dini, insanın dünya ve ahirette mutlu olmasını sağlamak amacıyla hayatın tün yönlerini düzenleyen çeşitli hükümler koymuştur. Hükümleri koyarken mutlaka insanın yararına olmak üzere birtakım gaye ve hedefleri gözetmiş, gerekçesiz ve amaçsız hiçbir hüküm bina etmemiştir. İşte fıkıh ilminin, hükümlerin konuluş amaçlarından söz eden bölümüne makâsıdü'ş-şerîa adı verilmektedir. Esasen hükümlerin amaçları dinin temel iki kaynağı olan Kur'ân ve Sünnet metinlerinde açıkça ya da dolaylı olarak yer almıştır.

Çağımızın en büyük musibeti sayabilecek modernite vâkıâsı, her alanda olduğu gibi inanç alanında da geniş ve etkin yıkımlara neden oldu. Bu yıkım olgusu karşısında Kuran ve Sünnet kaynaklı sahih imanı koruma refleksi eskisine göre daha da zor bir hal almıştır. Biz de bu olumsuz durum karşısında çağımız müslümanını bir nebze ayakta tutabilecek, ona manevi destek sağlayacak bir seçki hazırladık. Eserimiz güncel bazı meseleleri konu alan yazılardan oluşmaktadır. Dolayısıyla eserimiz, temel akait problemlerinde

Sünnet, Kurân-ı Kerimle birlikte İslâmın iki temel esasından biridir ve sünnet olmadan, hadis olmadan İslâm düşünülemez Efendimizin (sallallâhu aleyhi ve sellem) söz, fiil ve takrirlerinden oluşan sünnet, daha Efendimiz zamanında zihinlere, hafızalara ve kalplere nakşolmuş, ayrıca yazıya da geçirilmiştir Sahabe-i kiram, büyük bir titizlikle sünnete uymuş, hayatını ona göre tanzim etmiş, sünneti muhafaza etmiş ve hiçbir fazlalık ve eksikliğe meydan vermeden tabiîn-i izama nakletmiştir Dönemlerindeki

Ehl-i Sünnetin gözbebeği İmam Ahmed b.Hanbel(v.241) der ki: Zühdün üç şekli vardır. Birincisi farz olan züht, haramı terk etmektir ki, bu âvâmın (halkın) zühdüdür. İkincisi fazilet olan züht, helal olan şeylerden fazla olanı terk etmektir ki, bu havâsın(seçkinlerin) zühdüdür. Üçüncüsü ise selamete götüren züht olup, Allahtan alıkoyan her türlü meşgaleyi terk etmektir ki, bu da ariflerin zühdüdür. Züht, insanın fıtrî duygu ve ihtiyaçlarını göz ardı etmeksizin, ruhbanlığı çağrıştıran inziva hayatına rağbe

Selef-i Salihin, İslamın ilk üç asrında yaşayan müslümanlara verilen genel adlardır. Bunlar Ashab-ı Kiram, Tabiin ve Tebe-i Tabiin neslidir. Peygamberlerden sonra insanların en üstünleri Ashab-ı Kiramdır. Bu zatlar, Peygamberimiz (s.a.v)in mübarek sohbetinde yetişmişler, pek yüksek derecelere, sahabilik şerefine nail olmuşlardır. Ashab-ı Kiramı gören ve onların sohbetlerinde yetişen ikinci kuşak müslümanlara Tabiin denir. Bunlar da bütün din bilgilerini Ashab-ı Kiramdan alıp, öğrenmişlerdir. Tabiinin sohbet