Romanımın kahramanı ipekböceği, kendi çevresine ördüğü kozasının içinde ölümü beklerken bir mucize oldu. Yüreğindeki sonsuz sevgi, ona hava oldu, nefes almaya başladı. Dürüstlüğü; su oldu kuruyup yok olmasını önledi. Adaleti; yemek oldu, karnını doyurdu. Kozasının içinde bunlarla beslendi, büyüdü gün geldi kozasına sığamaz oldu. İşte o zaman koza dayanamadı çatladı. Özgür oldu. Bu yüzyılda, bu çağda bu masallara kim inanır derseniz, hadi başlayalım hemen okumaya...