“Göç”, uzakların suyuna, ekmeğine, rüyasına zorladığı öznesini seyyah, garip, sürgün, mülteci, muhacir ve yabancı kavramlarıyla tanımlar. Ayrıca hevesler, beklentiler, yitimler, korkular, dramlar ve bir o kadar da henüz bilinmeyen nedenlerle biçimler onu. Ancak göç öznesini en iyi biçimleyen, gayesini hayal haritasına kazımış gayretin çektirdiğidir. Ama nedense bu olgu, çoklarına karşılıksız sevgiyi hatırlatır. Oysa sevgi kesintisiz devam eden değil, devam edebilme imkânı olan bir şeydir.

Nazım Payam, edebiyat uğraşı esnasında kendine ses yoldaşlığı eden değerli şairlerin dizeleriyle şiirden fotoğraflar çekiyor. Bu karelerin hatırlattığını, sezdirdiğini, düşündürdüğünü ve kurdurduğu düşü zaman zaman denemenin sınırlarını ihlal ederek okura iletiyor. İçinde yaşadığı topluma insanın kıymetli varlığını ve ona kapanan yolların açılma imkânlarını sunuyor. Hatırlamak Uzatıyor Ömrü, Türk şiirinden durulmuş ve durdurulmuş anlar albümü... Şahitlik etmek ve fotoğrafa kendini katmak isteyenler için..

Küçülttün ya dünyayı Doldu büyüyen deniz Buydu, şuydu, oydu kıyıda Kesilmiş odun gibi kaldı/ ama Dinmedi uğultu, düzelmedi çarşı Koptu, hiç kopmaz dediğin halat Git git kimsesiz

Modern edebiyat, insansız tüzüklerin karalanacağını, köksüz, hukuksuz girişimlerin söndürüleceğini, kayırmanın, kıyımın metinlerarası bağlantılarla durdurulacağını, kimlik çeşnisinin tercihe bırakılacağını ve edebiyat kanonlarına güvenirliğin artırılacağını ilan etmişti. Başlangıçta buyruk buydu. Böylece kurt, kuş, kuzu hemcinsini bilecek, hiçbir unsur parçayı bütüne, bütünü parçaya heba etmeyecekti. Hayâ, şeref ve asaletin cüzdanla ilişkisi kesilecek; konforun, hayatı abluka altında tutması engellenecekti.

Şehrin oluşturduğu anafor; bazen değer düğümlerini öylesine gevşetiyor ki her şey kendiliğinden müflis ironiye dönüşüyor. Benden başka hiçbir şeyi ciddiye almıyor insan. Balkona mahkûm çocuklar, geçkin bekârlar, bir başına bırakılmış ihtiyarlar, rezil yoksulluk ve yersiz yurtsuz hain ihtiras, sinsice zevklendiriyor onu. Küçük hesaplardan dolayı huzur vericilerini, huzur verecekleri hayatın kör kuyusuna itmekten çekinmiyor. Zaman zaman sorarım kendime: Acaba, derim, bencilliği insandan başka yeşertecek saksı