İyi hislere kapımız sonuna kadar açık. Sevincin ve dinginliğin yolunu gözlüyoruz, her sevincin peşine kederler taktığını unutarak. Payına sadece güzelliklerin düşmesini umuyor insan fakat unutuyor buranın dünya olduğunu. Cennet numuneleri barındırsa da dünya, cennetin kendisi değil. Ondan bir cennet performansı bekleyemeyiz. Bu yüzden sıkıntılar geldiğinde, endişeyle yerimizden fırlayıp kapıya koşuyoruz. Açmak için değil engel olmak için acılara. Fakat o da ne, sürgü çoktan kırılmış. Nasibin adımları, insanın adımlarından hızlı.
Edebiyatçılar ve psikologlar insanı tanımak ve kendiyle buluşturmak için kol kola yürüyorlar. Bilim ve gözlemin arkadaşlığı bu; tecrübe ve sezginin. Aynı mekânda olmasalar da aynı zihinsel zeminde yürütüyorlar çalışmalarını. Bibliyoterapi gibi ortak alanlar bu yakınlığın altın meyveleri olarak dünyaya armağan ediliyor. Yazarlar çoğu zaman psikologlardan önce keşfediyor insanın görünmeyen parçalarını. Dostoyevski bilinçdışına Freud’dan önce adım atıyor. Hümeyra Yabar; öykücü, romancı ve psikolog. Edebiyatın ve psikolojinin kanatlarıyla yükseliyor Sınırsız Güzel Gün’de. İnsana kuşbakışı bakıyor gözden bir şey kaçırmamak için. Bilgiyle edebiyatı harmanlıyor bu özge hasatta. Sınırsız Güzel Gün bir cennet duası, her denemede bir kez daha tekrarlanan.