Kur’ân’da genelde ‘son gün’ (el-yevmü’l-âhir) diye nitelenen Âhiret realitesi; el-ûlâ, ed-dünyâ ve el-hayâtü’d-dünyâ kelimelerinin zıttı olarak kullanılır. Bu yönüyle Âhiret; yaşadığımız hayatın görünen yüzünü değil, Hak katındaki ‘gaybî’ içyüzünü; insanın ‘içinde yaşadığı ân’ı değil, gerek dünyadaki gerekse ölüm sonrasındaki ‘son ân’ı ifade etmektedir. Kur’ân’ın ‘son derece kesin’ (yakîn) diye nitelediği akıbet de işbu gerçekliktir. Dolayısıyla önemli olan dünyayı nasıl ve hangi hâl üzere terk ettiğimizdir. Ebedî sonumuz dünyadaki sonumuza göre belirlenmekte; mahsüller ‘harman’a ‘tarla’dan götürülmektedir.
İlgili ayetlerde; dünyadakilere Âhiretteki ‘son’ları hatırlatılarak, ‘dönüş’ fırsatı varken yola gelmeleri istenmektedir. Putlaştırdıkları kişi ve odakların Âhirette kendilerine fayda sağlamayacağı, mahkeme-i kübrâda bağlılarını kurtaramayacağı ihtar edilmektedir. Aile fertlerinin, can ciğer dostların dahi birbirini sormayacağı, birbirine düşman olacağı gözler önüne serilmektedir. Kitleleri yönlendiren elit kesimler, burunlarını sürtecek bir azapla tehdit edilerek özeleştiriye ve imana davet edilmekte, ‘ârafta’ kalanlar ise bir an önce taraflarını seçmeye çağrılmaktadır.