Bir mektup düşün… Mürekkebi gözyaşıyla, satırları kefaretle yazılmış. Her kelimesi bir suçun küllerinden, her nefesi bir aşkın yangınından doğmuş. Bir adamın parmaklıklar ardında Rabbine ve sevdiğine aynı anda yalvardığı, affı da aşkı da aynı secdede aradığı bir mektup bu.
Ne varmak ister bir adrese ne de dönmek geldiği yere. Zamanın küllerine üflenmiş, sessizliğin en tenha köşesine sığınmış bir dua gibidir o. Her satırı bir tövbenin yankısı, her kelimesi yanmış bir kalbin küllerinden doğan cılız bir umuttur. Bir yanda affedilmeyi bekleyen bir ruh, diğer yanda adı her secdede anılan bir sevgili…
Kâğıda değil kadere yazılmış bir cümledir aslında bu mektup. Belki bir gün birinin ellerine düşer, belki hiç okunmaz. Ama yazıldığı anda zaten yerine varmıştır.
Çünkü bazı mektuplar okunmaz, yaşanır ve okuyanı da yazanı kadar yakar…