Tasavvufî düşüncenin bünyesinde gelişen İşârî Tefsir Ekolü, âyetleri anlamada lafızlara bağlı kalmayı esas olarak görmekle birlikte keşfe dayalı bilgiden de yararlanmışlardır. Bu tefsir ekolünün temsilcileri Kur'an'ın sadece lafızdan ibaret olmadığını, o lafızların içerisinde bazı manaların olduğunu, bu manalara ise ilimle uğraşan herkesin vasıl olamayacaklarını, onlara ulaşabilmek için ilmin ötesinde ayrıca nefsin bazı tezkiyelerden geçmesi gerektiğini savunmuşlardır. Bu yolda İnsanın bildikleri ile amel e

Allah (cc), kendisine imanla birlikte peygamberine imanı şart koşmuş ve gerçek bir mü’min olabilmenin şartını da buna bağlamış, kendisine mutlak itaati farz kıldığı gibi peygamberine itaati de farz kılmıştır. Bu itaatin bir gereği olarak, peygamberin din adına emretmiş olduğu şeylerin yerine getirilmesini, yasakladıklarından da sakınılmasını emretmiştir. Aynı şekilde kendisine muhalefet etmeyi yasakladığı gibi peygamberine muhalefeti de yasaklamıştır. Peygamberinin verdiği hükümlere insanların içlerinden bi

İsa (as)'ın semaya yükseltilmesi ve kıyametten önce tekrar gelip gelmeyeceği tartışması, ilk olarak 19 yüzyılda Hindistan'da Kâdiyânîlik mezhebinin kurucusu Mirzâ Gulam Ahmed Kâdiyânî tarafından, kendisinin Mesih ve Mehdi olduğunu iddia etmek için gündeme getirilmiştir. Ona göre; ahir zamanda gelmesi beklenen Mesih, Meryem oğlu Mesih değil, yaratılış bakımında ona benzeyen ve Hz. Muhammed (sas)'in ümmetinden birisidir. Mirza Gulam Ahmed, önce İsa (as)'ın öldüğünü ve tekrar yeryüzüne inmeyeceğini iddia etmiş