Bir varmış, bir yokmuş. Allahın kulu çokmuş. Evvel zaman içinde, Allahın kulları arasında, anasının kuzusu, telli gözlüsü, yüzü ak, başı cavlak kel bir oğlan varmış. Dünyada bir anacığı varmış, bir de kel eşeği. Dön dağa oduna gidermiş, dön değirmene una...

Sanki zaman durmuş cennetten buğday şimdi çıkmış sanki ekmek şimdi pişmiş ekmeğin kokusu... buğusu... al yanak... ter damlacığı... dinginlik... ah... Elhamdülillah

Hasan Aycın, gülmenin özüne inmek için değil, gülmeye dokunarak asıl olgu ve olayları dışlaştırmak için çizgiyi, çizgi sanatını seçmiştir; kendini, insan-şey-olayı, hayat anlayışını, dünya görüşünü ifade etme zorunluluğuyla, Ya ben öleyim mi söylemeyince ya da Sevdiğimi söylemezsem sevme derdi beni boğar diyen Yunus Emre`yi izlemek zorunda kalmıştır. Elinizdeki kitap, Çizer Hasan Aycın`ın değil, Hasan Aycın olan çizerin söz konusu zorunlulukları açtığı, açıkladığı su gibi metinlerden oluşmaktadır.