İslâmiyetle birlikte ortaya çıkan İslâmî ilimlerin hemen hepsinde mahâretini ortaya koyan Osmânlı ulemâsı, aklî/felsefî ilimleri de dikkate alan genel bir eğilim içerisinde olmuş, iki alanı birbirinden keskin çizgilerle ayırmak yerine tedris ve telif faaliyetlerini ikisinde de sürdürmüştür. Bahsedilen bu özelliği şahsında somutlaştırmış düşünürlerin başında XVI. yüzyılda yaşamış ve Bahâeddinzâde olarak şöhret bulmuş Muhyiddin Mehmed b. Bahâeddin (v. 952/1545) gelmektedir. Şer'î ilimlere olan vukufiyeti yan

Batılı veya batı dilleriyle yapılan araştırmaların dayanağı, İran'da klasik felsefe eğitimini yüzyıllar boyu sürdürmüş geleneksel âlimler ve eserleri olmuştur. Bu âlimlerin 20. asırdaki en büyük temsilcisi ise Muhammed Hüseyin Tabâtabâî'dir. Telif ettiği felsefe eserleri ve klasik felsefe alanında yetiştirdiği aktif öğrencileri sayesinde, İran felsefe geleneğinin özellikle de 'Aşkın Hikmet Okulu' olarak bilinen Molla Sadrâ tarafından 17. asırda temelleri atılan felsefî sistemin dünyaya tanıtılmasında çok ön

Mutlak mevcudu mevzû edinen metafiziğin ona zatından dolayı ilişenleri mesâil olarak aldığı bilinen bir husustur. Bu mesâil arasın­da en dikkat çekeni, Râzî ve sonrasında kelam ve felâsife geleneğinde telif edilen ki­taplarda umûr-ı âmme olarak terimleştirilecek kavramlardır. Çalışmamız, söz konusu terimin, İbn Sînâ sonrası felsefî birikimin temsil gücü yüksek metinleri arasında yer alan Tecrîd ve oluşturduğu geleneği merkeze alarak kökeni, mâhiyeti ve kapsamına dair felsefî bir tahlili içermektedir. Konunu