Cemil Meriç, Bu Ülke adlı kitabına şu cümleyle başlıyor: Ne gülüyorsun? Anlattığım senin hikâyen... Pekâlâ; ya bizim hikâyemiz? Bir millet düşünün ki, Horasan Şâhı olarak tanınan ve Hazret-i Peygamberin 8. göbekten torunu olan İmâm-ı Aliyy'ûl Rızâ'nın muhabbetiyle İslâmiyet'i kabûl etmiş... Bir millet düşünün ki, Hazret-i Peygamber'in 11. göbekten torunu olan İmâm-ı Hasan'ûl Askerî'ye, bizden mânâsına gelen Askerî mahlâsını vererek daimâ ehl-i beyti zâlimlere karşı korumuş... Bir millet düşünün

'Somuncu Baba' nisbesiyle meşhur Hamidedîn Aksarayî'den başlayarak Hacı Bayrâm-ı Velî ile bu topraklara nice mânâ incileri saçan Hamzavî Melâmîler arkamızda bıraktığımız bu yüzyıla kadar, vâkãr ve sırlı bir şekilde varlıklarını sürdürmüşlerdir. İkinci Kuşak Horosan Erenleri ya da Anayurt Sûfîleri olan Bayrâmî-Hâmzavî Melâmiler, sûfîliği Emevî tortulardan arındırarak, yeniden Nebevî ahlâkın önderliğini yapmışlar; bu asîl hizmeti gerçekleştirirken de canları pahâsına doğruluğun ve hakîkãtin timsâli olmaktan g

Zâtıma, Hallâc-ı Mansûr derler... Aşk'ın elinden, Dost'un ilinden ve Hakk'ın dilinden bir kelime idim. Sonra dile geldim de kendime ?Bir' anlam verdim. Gördüm ki, her kapı O'na çıkıyor. Her çiçekte ?O' kokuyor... Benim yerime sizinle konuşan aslında hep ?O!' Anladım ki; O, benimle kendime bakmak istemiş... ?İşte böyle sevilir', demeye getirmiş. ?İşte böyle, Dost için gerekirse ölünür', demek istemiş... Hikâyemizin mutlu sonla bitmediğini kim söylebilir? En başından beri Bir'dik. Ve en sonunda da ?Bir' oldu

Ulu Şems... Şems-i Tebrizî, Şems-i Pârende, Şemseddîn Muhammed, Şems-i Kalenderî, Şems-i Melâmetî Şems-i Dâi... Bu esrarengiz Hakk dostu, gerçekte kimdi? Neden birden Mevlânânın hayatına girip, onun gibi büyük bir âlimi bir anda kendisine bağlayarak; onun yüzünü, ötelerin de ötesinde olan başka âlemlere ve hakikatlere çevirdi? Neden, kendisine Aşkın Zülfikârı diyordu? Neden günlerce ve haftalarca hiç dışarı çıkmadan sohbet ettiler? Ulu Şems, bu sohbetlerde Mevlânâya hangi bâtınî ve ilahî sırları açtı?