16. Yüzyıldan itibaren Batı'da Hristiyanlık özelinde Din'e, Din'in müesses yapısı kiliseye ve dolayısıyla din adamlarına yönelik bir muhalefet başlamıştır. Bu muhalefet zamanla şiddetini arttırmış, Aydınlanma Hareketi ile ideal kimliğine kavuşmuş ve bir bakıma sonraki gelişmelerin yönünü tayin eden güçlü bir referansa dönüşmüştür. Aydınlanmacı hareketin insanı merkeze alan ve dini referanslar karşısında aklı yücelten tavrı, pozitivist anlayışların vücut bulmasına ve inanç noktasında Deizm ve Ateizm gibi yar

Din Dili'nin yapısı, mahiyeti ve anlamı meselesi felsefi düşüncenin kadim problemlerinden birisidir. Tarih boyunca bu konunun lehinde ve aleyhinde önemli tartışmalar cereyan etmiştir. Özellikle son birkaç yüzyılda pozitif bilimlerde kaydedilen önemli gelişmelere paralel olarak Din'e ve onun diline yönelik menfi bir tutum geliştiği gözlemlenmiştir. Bu bağlamda Din Dili'ne yönelik olarak Analitik, Yapısalcı ve Hermenutik olmak üzere üç önemli yaklaşım biçimi geliştirilmiştir. Bu çalışmada Din Dili'e yapısı ve