kollarım geriliyor bir uca noktadan öte geçiyor ben kuytu ülkede çevreyi ölçmeye meyletmiş mutlak bilinmeli çap. uzasın kollarım pi üç alınsa da kabul geriyorum uçtan uça. değecek çepere. parmak uçlarım yetmiyor. kavrayamıyor. açılmıyor daha dokunmuyor elim başka bir ele

Tanzimat’la başlayan modernleşme giyimden günlük yaşama, askeriyeden mahalleye, sanattan kültüre, mimarîden eğlenceye zaman içinde pek çok alanda kendini gösterdi. Elbet şiir de bu etkiden nasibini aldı. Değişim her zaman yeniye ve daha iyiye doğru oluyor şeklinde algılandı. Peki, geride bırakılanda değerli bir şey kalmadı mı? Şiirde akımlar ya da dönemler, birbirini reddetmek, öncekini aşmak, “yeni” olanı söylemekle belirleyici olmuştur. İkinci Yeni’ye gelene kadar gördüğümüz bu tutum çeşitli şairler taraf

düştüm de neden su tutar hâlâ beni neden izleri göğsümde ıslak bilirim yerimi nerede duruyor ayaklarım arıtır böylece su geçerken ırmak düşüyordum bir zaman ama şimdi varmış olmalıyım bilirim artık dönüş mutlak

murat affınla geçmek bahçene nakıs ellerim göğüne çevrili bir taş çiziyor atmosferini dünyanın ben bunun altında daha ne söyleyebilirim

kıştı göçmediler belki uykuya sığınıp beklediler yalnız rüyanın biteceği mutlak uykunun biteceği sarınıp örtülere rahat bir yaz için beklediler oysa yoktu yazda rahat