Bir istasyonda, bir yolcu, gidecek olmanın gözü pekliğiyle, sık sık gördüğü rüyayı ilk kez anlatırken birine, tereddüt eden Pembe'yi, eşkıya mağduru Elmas'ı, banka uzanmış ölümü bekleyen Azer'i, vefakar Üzeyir'i, çocuklarıyla neşe içinde yavan ekmeği kopara kopara yiyen anneyi, başı bütün olmayan kadınları, erkeksi Maral'ı, fasulyelerin ölmeyeceğine inanan beyaz atkılı adamı, yeşil mantolu, kızıl saçlı, alımlı genç kadını, uduyla deva bulan Ali'yi, Neva'yı, zamanı yorumlayan büyük saati, yenilen Mehmet'i, s

Zan, ne dünya güzeli talihsiz Hüsne'yi ne ilahi aşka bir türlü eremeyen Yahya'yı ne yarım Hüseyin'i ne kâmil Halil'i ne can yükü taşıyan Zekeriyya'yı ne kırgın Fadime'yi ne Sır Ormanı'nı ne Derin Kuyu'yu ne Dilcefa'yı ne Gökinci'yi ne Saklı Oda'yı ne Hurafe Hala'yı ne Nazar Ana'yı ne de başka şeyleri anlatan bir roman. Kahramanlarla yazarın birbirlerinin sırlarını ifşa edişlerine aldırmayın. "İçimde dikey bir şey var, gırtlağımı içten içe oyan sivri bir şey. Bazen kaleme, bazen keskiye, bazen iğneye, bazen

"Sadakat ne demektir Mehrangiz?" Titreyen sesiyle: "Ne demektir?" "Düşlerini sevgiliye vermektir." "Neyin karşılığı?" "Hakikatin karşılığı." "Bu çok büyük bir bedel." "Asla. Hakikat düşlerden büyük değildir." "Ya aşk?" "İşte o düşlerin en güzeli." "Peki neden Hezarfen Ahmed Çelebi?" "Kanatlarıyla düşleri semadan indirdi. Yalnızlığın sildiği yüzümü yeniden resmetti. O yok. Şimdi sen bile tanıyamıyorsun beni" "Sen Rana'sın!" "Varlığımı sözle teyit ettiğine göre sen de şüphe ediyorsun hüviyetimden. İşte bu yüz