Anladım ki her insan şu fani dünyada bir sığınak, bir liman, bir teselli arıyor. İçindeki sonsuz açlığı teskin etmek istiyor. İşte mesele tam da burada rengini belli ediyor. Ârif Hâce Yusuf Hemedanî, Hayat nedir? diye sorulduğunda şöyle cevap veriyor: Hayat, teselli olmaktır. Kişi teselli bulduğu şeyle yaşar, onunla hayattadır. İnsanı insana canavar kılan filozofa inat, İnsan insanın tesellisidir, teselliyiz birbirimize diyorum. Varoluşun sinesinde sürekli kanayan yaralar açtığı şu insanoğluna, bu geçici

Filozofun, Hiç Kimsenin Ülkesi dediği düşünce yurdunda, her birimizde var olan hakikat çocuğunun sancısını çekmenin çarpıntısıyla, kaleme tutunmak anlamına geliyor benim için yazma etkinliği. İlk gençlik yıllarımdan beri yazmakla olan muaşakamın beni bu küçük kitabın kıyısına getirip bırakacağını hiç tahmin etmezdim. Benimkisi, zaman, can elmasımı kül etmekteyken bir yerlere çentik atma, iz bırakma, ben de yaşadım, Hatırla Beni Hayat deme çabasından başkaca bir şey değil. Edebi nitelikli denemeleriyle d

Düştüğün yer burası. Cennetin asudeliğinden dünyanın kesafetine, karmaşasına, maddiliğine, perdeliliğine düştün. Kalbin cennetinden kopuk aklın kıskacına sıkıştın. Ruhun cennetinden gövdenin bataklığına saplandın. Düştüğün yer burası ve yükselişin yine buradan olacak. Bunun için önce gözündeki perdeleri aralayıp hayrete uyanman gerek. Hayrete uyanmak için önce varlığa, varoluşa, eşyaya, olaylara, hayata, insanlara, ağaca, kuşa, suya, toz tanesine alışıldık, bayat gözlerle, bilimin kafanı ve gönlünü buzdol