İşte durdum burada; iyice bakın! Bu, halkımın çığlığıdır; daha bakın! Tarlalardan şehrin merkezine doğru akan Kapılardan ev içlerine hızla yayılan Bu kıtlık vebasını unutmayın! Ve unutmayın camlardaki çocuk gözlerini...

Dünyanın tavanından inmiş bir kalenderim ben Bir yol sarhoşuyum işte, az önce çıktım yola sadakamı verip Can kuşum da uçmak ister benimle, inleyip durur Karışır yolların tozu gövdemin tuzuna, dur durak yok! Şehirlerden şehirlere savrulurum da kapılarda kimse yok! Ey ömrümün bahtı, ey göğün ölümsüz merdiveni! Kucakla artık beni.. kucakla artık.. kucakla..

Zaman konusundaki gafletimizin bu kadar arttığı bir çağda birinin bizi uyarması gerekiyordu. Bunu da en çok zamanın da şifreleri üzerine kafa yoran bir şair yapabilirdi. Yaptı da... Şair Adem Turan'dan söz ediyoruz. Zaman bilinci konusunda ortak ve yaygın bir bilinç oluşturmak gibi has bir niyetle oturup sorular hazırlıyor. Diyor ki Ey şair / yazar arkadaş! Güne nasıl başlıyorsun? Ya öğle aralığında hangi kapıları aralıyorsun? İkindi vakti dünyanın neresinde oluyorsun? Akşamların hangi minval üzere geçiyor?

Masal Herşey yeniden başlayacak biraz sonra Duvarları zorlamadan, elleriniz Çırpın ve bekleyin; Biraz sonra çünkü, kırk haramiler Padişah kızları, halayıklar, zarif yapılı şehdazeler, Dinazorlar ve kırmızı pabuçlu tavşanlar Masalar(ın)dan çıkıp Evimize gelecekler