Erzurumlu İbrahim Hakkı'nın 1770'lerde kaleme aldığı bir eser. İbrahim Hakkı eserinin giriş kısmında toprağın çeşitli hayvan ve bitkilerin abası-elbisesi olduğundan bahisle bitki ve hayvanın da insan bedeninin temeli ve esası olduğunu söylemektedir. İnsan bedeni ise kendi kalbinin süslü canfes kumaştan giysisidir. Yani, insan kalbi Mevla'ya muhabbetin mekanı, bilme ve tanıma hazinesinin sığınağıdır. Eser, insanın bu mekanı ve sığınağı ahlakın en güzeli ile güzelleştirmesinin, niyetlerini arı-duru hale getir