Gece bitiyor ve serin bir yaz şafağı söküyor usulca. Birazdan, sihirli bir el değmiş gibi birden uyanacak şehir. Yeniden başlamanın sevinci alıp yürüyecek. Taze bir günün ilk ışıklarıyla dirilecek her şey. İlk kuşlar yuvalarını terk edecek, ilk çocuk ağlayacak, ilk pencere açılacak, ilk ezanlar okunacak, ilk sigara yakılacak, bir fırının tezgâhına ilk ekmekler düşecek. Yaşadığımız günler kasvetli, boğucu Bugünün içinde kararıp kalmak istemiyorsak, yeniden başlamanın müziğine kulak vermeliyiz her sabah. Yarı

Günlük Güneşlik Şarkıları okurken yaptığınız şey, benimle, bu kitabın yazarıyla konuşmak olacaktır. Kitap, yazarın keyfince yaptığı gezintilerden oluşuyor. Düşlerde, anılarda ve kitaplarda süren bir gezinti Kendimi bu gezintilerde daha yakından tanıdım ben. Anılarıma döndükçe, düşlere daldıkça; ellerimin dokunduğu varlıkların, yaslandığım insanların derûnuna indikçe mutlu oldum ve daha çok sevdim hayatı. Gezintiler boyunca size öğütler vermeyeceğim. Felsefe yahut edebiyat öğretmeyeceğim. Size kardeşçe davra

Bir bahçe düşü kurmadığım zaman olmuyor neredeyse. Bir bahçe evet, şöyle korunaklı, küçücük... Kıyısı boyunca renk renk ortancalar köpürecek. Duvarın üstünden morsalkımlar sarkacak baharda, illa ki çelimsiz de olsa bir erik olacak, bir ayva, bir çam... Erik ağacı, kış biter bitmez ilkyazı müjdeleyecek. Sonra nişan geldi mi ayva, `bak işte, yaz geliyor` diyecek. Çam, dağların kokuşunu anımsatacak durduğu yerden. Bir küçük leylak ağacı köşede, buram buram kokutacak çiçeklerini. Sonra bir köşesinde el kadar bi

Evlerden, sokaklardan, karşılaşmalardan, ayrılıklardan söz açıyor. Şehirlere, tren yolculuklarına, karlı gece yürüyüşlerine ve memleket türkülerine dokunup geçiyor. Oralardan devşirdiği sesleri ve kokuları, gülümsemeleri ve hüzünleri getiriyor önünüze. Denemenin imkânlarını kullanarak sizi bazen bir hikâyenin içine çekiyor, çoğu zaman da şiirin dolayında gezdiriyor. Sonra yüzüne tutuyor aynasını, içinin sesini dinliyor; arada eleştiriyor, hırpalıyor kendini; yeri geldikçe de aferinlere boğduğu oluyor. Yerli

Yazı perisinin ne zaman yolunun üstüne çıkacağı belli olmaz insanın, yedisinde onun büyüsüne kapılıp bir daha yakasını kurtaramayanlar olduğu gibi yetmişinde, giderayak yazının atına binenler yok değildir.O elmayı bir kere dişlemeye görsün insan, bir daha alamaz kendini. Yazı, aşığını kendi elleriyle büyüten, gün görmüş bir kadın gibidir.Ona, yaşamın bütün tecrübesini, bin bir dolabını öğretirken yazıcının gençliğini, yüreğinin ateşini ve beyninin ışığını kendine mahkum ve mecbur eder.Sabırlı, mahir ve faka

Serin pembe bir yaz şafağı söküyor usulca. Birazdan her şey yeniden başlayacak. Her şey, yeniden başlamanın dirilten sevincini tadacak. İlk kuşlar yuvalarını terk edecek, ilk çocuk ağlayacak; ilk pencere açılacak ilk ezan okunacak, ilk sigaralar içilecek, bir fırının tezgahına ilk ekmekler düşecek. Çarşılar yine taze ekmek kokusuyla başlayacak güne. Sokaktan sesler geliyorsa, ezanlar okunuyorsa ve taze ekmek kokusu sarıyorsa etrafı, her şeye rağmen hayat sürüyor demektir. Umutlar sürüyor ve yaşanacak şeyler