`Yaz yağmuru çiselemektedir gün ortasında. Gülün yağmur ile randevusu, belki senede bir defaya mahsustur, belki de iki... Doyulmaz bir ihtişam içerir gülün yağmur tanesi ile buluştuğu lahza. Hafifçe titrer gülün narin yaprakları, yağmur tanesi de nasibini alır bu titreşimden; o da titrer, dağılıverecekmiş gibi... Sonra yağmur damlası tutunur gülün yaprağına; vuslatın tadına bakarlar. Çiy olur yağmur tanesi, gül yaprağının yedi renginde. Yağmur tanesi, belki de en çekici görüntüsünü çiy olduğunda sergiler;

Edebiyatımızın güçlü damarlarından biri olan hikayeciliğimiz, hikmet dolu gelenketen beslenerek, çağdaş Türk edebiyatında vazgeçilmez yerini genç ediplerle daha da pekiştiriyor. Romanlarıyla kendine özgü bir okur ağı oluşturmayı başaran Mecbure İnal, bu kez ince dil işçiliğinin ürünü olan özgün hikayelerle bezeli `Yalnızlığın Rengi`yle çıkıyor okurunun önüne.

Bütün dünya silindi gözümden, kulağımdan. Ayyuka yükselen çığlıklar kaldı bir tek; Annemin çığlıkları!... Bedenimde dolanıyor yağmurun ürpertisi, Sırılsıklamım. Bu iki gün, bu üç gün devam ediyor, ara ara kesilerek. Anneme son abdestini aldırıyor kırkikindi. Fakat buna ne hacet, o bir şehid... Gözlerimde peyda oluyor gök karası bulutlar. Bir sağanak patlak veriyor vakitsiz. Gün saymıyorum artık, gün ve gece birbiriyle yoğrulmuş, topyekün azap... Çekmek boynumun borcu. Çekiyorum, çekilmezi...