Kur’an-ı Kerim’i okuma eylemini belirtmek üzere kullanılan terimlerden birisi olan tilavet, onun sadece lafzî/literal düzeyde okunmasını ifade etmemektedir. Zira mezkûr kavram; Kur’an-ı Kerim’i “tertîl ve tecvîd üzere dikkatlice okumak, manasını anlamak, emir ve yasaklarına riayet ederek onun ardınca gitmek” gibi birbiriyle ilintili eylemleri ihtiva eden geniş bir anlam dünyasına sahiptir. Tilavet kavramının muhtevi olduğu bu zengin anlam dünyası, Kur’an’ın tek boyutlu bir okuma biçimiyle tilavet edilmesini

Hz. Peygamber (s.a.v.) hayattayken hem sadırlara hem de satırlara nakşolunan Kur’ân-ı Kerîm, O’nun vefatının ardından ashabı tarafından üstün bir gayret ve ciddiyetle kitap haline getirilerek çoğaltılmış ve orijinal halini muhafaza ederek günümüze kadar ulaşmıştır. İnsanın dünya eğitimindeki müfredatının mihveri olan Kur’an, aynı zamanda Allah Rasûlü’nün (s.a.v.) insanlık için bıraktığı en büyük mirastır. Günümüzde bu kutsal mirasın dağıtıldığı (insanların istifadesine sunulduğu) yerler Kur’an öğretim mekân

Ebü’l-Kâsım el-Belhî (Kâ‘bî) (ö. 319/931) hicrî dördüncü asır âlimlerinden olup Mu‘tezile’nin Bağdat ekolünün önemli temsilcilerindendir. Arap dili, felsefe, tarih, fıkıh, kelam, hadis ve tefsir gibi pek çok sahada eserler telif etmiş olan Belhî, yaşadığı dönemde kimileri tarafından “Mu‘tezile ehlinin imamı” gibi vasıflarla nitelendirilmiştir. Çok yönlü vasıflara sahip olan ve görüşleriyle gerek sünnî gerekse şiî ekollerin eserlerinin teşekkülünde önemli tesirleri bulunan bir âlimin müfessir kimliğinin teba