Apartmana yeni taşınan komşuya nazik bir karşılama planlayan kahramanımız, bu amcayla bir türlü tanışamaz. Her zaman çatık kaşlı ve sinirli görünen amcaya yaklaşabilmek için ne yardımlar ne sürprizler hazırlar… Fakat kahramanımız her defasında azar işitir. Höt Höt Efendi’yi memnun etmek için türlü uğraşlara giren kahramanımız sonunda Höt Höt Efendi’yi mutlu etmeyi başarabilecek mi?

“EVET EVET EVET…” Komşu teyze Evet Hanım… Affedersiniz, aslında Emek Hanım. Ne söylesek ne istesek bıkmadan, usanmadan her şeye EVET dediği için büyük küçük herkes ona “Evet Hanım” diyor. Günlerden bir gün çocuklar, kendini Evet Hanım’ın yerine koyuyor ve bunca koşuşturmaya nasıl yetiştiğini düşünüyor. Acaba Evet Hanım da bir gün köşesine çekilip dinlenebilecek mi?

“Yo yo, gerek yok, böyle iyi, yooo…” Yo Yo, çekingen mi çekingen bir çocuk. Acaba kabuğunu kırabilecek mi? Yo Yo gibi bir arkadaşınız olsa ne yapardınız? Bir de çok özel ve güzel bir ortak yönünüz varsa… Onunla nasıl arkadaşlık kurardınız?

Hayatımıza güzellik katan dostumuza, biricik kedimize nasıl ad koyarız? Sıradan mı yoksa hiç duyulmamış bir isim mi? Kendimiz mi üretmeliyiz, anlamlı bir sözcük mü seçmeliyiz? En sevdiğimiz şehir, en sevdiğimiz renk ya da yemek dostumuza ad olabilir mi? Sütlaç, küçük bir çocuğun sahiplendiği yavru kediye ad koyma sürecini anlatıyor. Hepimize ilham verip yol gösteriyor.