Sen bir sarmaşıksın; dolanıyorsun en taze, körpe dalınla bir gövdeye ya da bir şehre. Günü gelince alıp bir başka yere taşıyorlar, günü gelince söküp atıyorlar ve sen bunu biliyorsun. Sen bunu bekliyorsun!Hiçbir şehre tutunamıyorsun, hiçbir şehre tam alışmak istemiyorsun. Yaşlanıyorsun sonra, körpe bir dalın kalmıyor. Ağaçsan, gövdende halkaların artıyor, katılaşıyorsun.Geriye bir tek heybetli yalnızlığın kalıyor.

Hüznüme kar yağıyor, sessizden, inceden... Kuş susuyor, gök susuyor, dağ susuyor kar yağarken. Kar konuşmuyor inerken, ses çıkmıyor, iniyor. Sevincime kar yağıyor. Dostça sarılışıma, kardeşçe kucaklayışıma kar yağıyor. Donuyor sevgiler, üşüyor hasretler. Derdime kar yağıyor. Uğulduyor kulağım. Yine sırtlanıyorum yaşlı dünyayı. Dünyaya kar yağıyor. Derdim bitmiyor karla, soğuyor yalnızca. Aşkıma kar yağıyor. Nerede başlayıp bittiğini bile kestiremiyorum. İnce bir sızı, soğuk bir bıçak gibi etime batıyor kar