Gönderilen mektuptaki manzumeyi okuyan Kanûni Sultan Süleyman'ın kalbi sızlar. Evlat acısını daha evvel en derinde yaşayan ve büyük ıstıraplara duçar olan koca sultan, yine büyük ve dayanılmaz bir acının eşiğindedir. Uçurumun başında ağlayan oğulun celladına yalvarışlarını hisseder yaralı yüreğinde. Babalık ve cellatlık arasında gider gelir. "Uçurumun kenarındayım, düştüm, düşeceğim; kurtar beni!" diye yalvaran oğluna, alır eline kalemi ve bir cevap yazar: Ey dem-a-dem mazhar-ı tugyân u isyânum oğul Takmaya

Dünyanın hemen her devrinde zordu kadın olmak. Kral kızı ya da padişah kızı sultan olmak... Bey kızı olmak ya da hür bir asilzade olmak... Ya da bir köle olmak...Padişah annesi, Osmanlı İmparatorluğunda sarayın en az padişah kadar söz sahibi olan hanedan üyesidir. Padişah eşleri, oğulları tahta geçtiğinde güçlerinin zirvesine ulaşmışlar, oğulları cihanı idare ederken Valide Sultanlar da cihan imparatorunun haremini idare edip sarayda dirlik ve düzenini sağlamışlardır.Diğer taraftan "Valide Sultan", haneda

Gönül iklimini şenlendiren, şu keşmekeş dünyayı yaşanabilir kılan, Ruha huzur-sineye sürur veren en önemli iş hiç şüphesizgönüle inen Kelam ve kelamın ihtiva ettiği manadır. Söz denilen şey kalbe inmeli ve kalbi cilaladıktan sonra dile gelmeli. Muhabbet ile dolmalı her sine ve bu manevi cila ile hazinelere açılmalı. Tıpkı iç dünyası nurlarla dolanMimar Sinan'ın madde planındaki Ustalığını gösterdiği Süleymaniye gibi, tıpkı zahirde gördüğü güzellikleri name name Hedikatü's-süeda'ya nakşeden Fuzuli gibi. Tıpk