Küçük akşam teknelerinin vapura yol vermesi, Nesrin'in gözünde mahalle uğurlamasını canlandırdı. Ne zamandır kendisini uğurlayan kimselerin olmadığının farkına varmıştı. Süreyya'nın bunu yapmasına imkân yoktu. Küçüktü. Annesi, kucağında Süreyya olduğu halde Nesrin'i evden yolcu ederken arkasından bakmazdı. Buruktu. Bülent ise kendisini yolcu etmekle meşguldü. Uzaktı. Dalga hışırtıları, şehir yalnızlığına ritim veren melankolik bir beste gibiydi. Kabullendi. Lâkin dalgındı. Uzak Yalnızlıklar... Mahalle esi

Hayatın içindeyiz, değişimin merkezinde! *Ne çare ki zaman akıp gidiyor ve biz de onun peşinden sürükleniyoruz. Peşinden sürüklendiğimiz bu hayat neden bizi geçmişten koparır ki? İçinde yaşadığımız şehirler sürekli yönlerini değiştirmek zorunda mı? Aklını gündelik akımlardan koruyamayan insan, yaşadığı şehri nasıl koruyacak? Cesametli binalar mimari geleneğimizle birlikte zarafeti de alıp götürüyor. Allah'ın gökyüzünde (yücelerde) olduğunu zannedip sanki O'na ulaşma çabası..." Şehirler değiştikçe değişiyor