Acı, ona ait duvarların ötesine hiç geçmedi. Hüznükendi dört duvarı içinde yankılandı durdu. Ses geçirmezbir odası yoktu belki, fakat hepimiz gibi onun da acıgeçirmez duvarları vardı. Acı geçirmez dört duvarınortasında keyfince kurulmuştu. Ne kadar yalnız nekadar çaresiz ve ne kadar garip! Her acı, mutlak surettebir odanın kaderine yazılmış ve elbette başköşeyekurulmuştur. İnsan... Acıların üzerine çöreklenmiş,emaneti gönüllü yüklenmiş ilginç varlık!