Kar yağıyordu. Başımı sağa çevirip iki dükkan arasından gözüken bordo binaya baktım. Pencerede miydi Hicran? Yoksa o da dipsiz bir kuyuya mı düşmüştü benim gibi. Araç çalıştı. El salladım. Ragıp bana bakıyordu. Bense karşıya. Az sonra gözden kayboldu Ragıp, kütüphane, öğretmenevi. Sonrasında hapishane, kaymakamlık, ilçenin çıkışındaki çalıştığım okul ve nihayetinde Hizan. Pencerede Hicran'ı, ocakta Ragıp'ı, dükkân önünde Şakir Dayı'yı, kulübede askeri, hücrelerde mahkûmları, bahçede öğrencileri, iki dağın

Ah kardeşim! Ah bu oyunlar yok mu, bu oyunlar. Yirmili yaşımda oynamaya başladığım ve hep tek kişilik süren oyunlar, evcilik oyunları. Öyle de olsa oyun işte. Oyun! Oyunlar uzun sürmez, bilmezsin. Oyunlar uzun sürmez! Ya karanlık basar, anneler çağırır çocukları evlere ya da oyuncak paylaşılmaz kavga çıkar arada. Ama bizim oyunumuzun uzun sürmeyişi bunlardan değil. Ben sabırsız ve suçlu; sen sabırsız ve masum. Bu oyun ne zaman başladı, ne zaman sona erdi bilmiyorum.