Kaleden kaleye Anlatı uçururlar, Kalebendi yok sayıp, Halden söz kaçırılar...

Girdiğin aynada geçmiş gibi diğer küreye Sorma bir saniye, şüpheyle, sakın: `Yol nereye?` `Miş gibi` bütün sır burada saklı sanki. Sen, sana benzedikleri için mi şaşırıyorsun? Büyü yok... tılsım yok... Ne efsünkar imişsin ah ey didar-ı hikayat Keyfini kaçırmış gibi bütün bunlar. Desem ki devam et, `sihirli bir tavşan` olarak... Adın çıkmış külyutmaza bir kere... `Huzur` bulman için; bütün öteki düşünceleri savmanı, çevrendeki dünayayı silmeni, isterken yazar, kafanda. Peki, sen ne diyorsun şimdi, kaçtan aşa

Roman, hikâye gibi anlatma esasına dayalı metinlerin katılımcılarından birisi de anlatıcıdır. Kurgu dünyanın içerisindeki kağıt varlıklardan olan anlatıcı, aktarma işlemi sırasında karşımıza değişik formlarda çıkmaktadır. Anlatı metinlerinin sistematik analizi için aracı konumundaki anlatıcının tesbit edilmesi esastır. İlk Dönem Türk Hikâyelerinde Anlatıcılar Tipolojisi, 1871-1890 arası Türk hikâye örneklerini derinlemesine bir incelemeye tabi tutarak, anlatıcının en alt seviyeden en üst hikâye içerisindeki

Gökten üç elma düşer, her masalın sonunda; ´okur´, ´yazar´ ve ´kahramanlar´ arasında paylaşılmak üzere.. Müşâhedât´ta natüralist bir örnek vermeye çalışan Ahmed Midhat, ´üstkurmaca´ bir romanla karşı karşıya bırakır okuyucuyu. Okunması gereken bir romandır. ´Kubbelendirilip´, ´kulplar takılarak´ kurgulandırılan, kurmacanın gerçeğe/gerçeğin kurmacaya karıştırıldığı ´sentetik bir yapı´ya dönüşür roman ve başından sonuna kendi düzleminden çıkarılarak ´oyun´ içerisine itilir okur.