Şerif Aydemir, tanışıklıklarından, gidip gördüklerinden, oturup dinlediklerinden insana mahsus en güzel verimlerden biriyle, kayıt düşerek dönüyor. Bu kayıtları, yani not defterinden süzülen hatıra parçalarını, selis bir Türkçeyle revnaklı kaleminden bize aktarıyor. Bunu yaparken de süsten, söz kalabalığından, kalemi eline alınca yazmanın iştahlı dolambaçlarına sürüklenmekten ustalıkla kaçınıyor ve biz okurlara dilimizin yalın kuvvetinden birer şerare gibi atılıp çoğalan bu büyüleyici anlatıları ve anekdotl

Mendilim Sende Kalsın, Şerif Aydemir'in Sekiz Sütuna Bir Zarf, Kırçıl Palto, İki Saçak Güvercini, Mendilim Sende Kalsın ve Bizim Pencereler Yele Karşıdır isimli her cümlesiyle samimiyetin adeta ne olduğunu okuyucusuna gösteren beş hikâyesiden oluşuyor. Şerif Aydemir'i şahsen tanıyanlar, onun en basit olayları bile fevkalade dikkati ve Türkçenin inceliklerine hâkimiyeti sayesinde ne kadar efsunlu ve ne kadar masalsı bir şekilde hikâye ettiğini bilirler. Şerif Aydemir'in hikâyelerinde sadece olayları ve kahra

Tarıkın gözleri yükseklerden akan bir nehrin burgacına düşmüştü sanki, bir türlü kurtulamıyor, baktıkça bakası geliyordu Gönüle. Çünkü Gönül tam bu esnada o pürüzsüz ve ışıltılı yüzünü eğiyor eğiyor, götürüp iştahla söylediği türkünün nağmelerine yaslıyordu bir çiçek demeti gibi. Bakışlarına ne kadar çok masumiyet yüklemeyi biliyordu bu kadın? Altın parıltılı saçlarını beyaz teninin üstüne yıkıyor, sonra başını gerilere atıyor, hafif bir boyun hareketiyle saçlarını dalgalandırıyor, iki yana dağıtıyor, uçmay