Bir kasabadan geçiyordum. Üzeyir de bir kasabadan geçiyordu. Peygamber, uyumuştu. Yanı başında, bir çıkında azığı duruyordu. Eşeği uyanıktı ve sineklerini kovalıyordu. Tam yüz yıl geçiyor. Gözlerimi kırpmadan mağarayı ve oradaki insanı izliyorum. Üzeyir, ölmüştür. Tanrının kudretini gösterircesine yüz yıllık din- lenmenin arkasından peygamber, gözlerini aralıyor ve kalkıyor. Kolları, bacakları uyuşmuştur. Esniyor. Sağa-sola kollarını geriyor. Rahatlıyor. Bu uyku bana çok iyi geldi. diyor. Üzeyir, uyuduğunu

Bir şehre gelmiştim. Kent, akşamın yalnızlığında, uzayıp giden yolların tenhalığında ve sarı arabaların gizemli seferinde titriyor. Melankoliye yakalanmış, kara kızın yazmasını omzuna alıp ocakta eriyen odunlara bakan dev adamın acı çekmesi gibi kıvranıyor. Harem'den kuzeye yürüyordum. Güneş karşı kıyılardaki siluetlerin üzerinde duruyordu. Ne olduğunu anlayamadım. Bir yağmura yakalanmıştım. Sığınacak bir yer göremiyordum. Islandım. Ben, diyordum. Sonra sen, şehir, onlar ve diğerleri. Öykü bu defa kısacık

Fikir karmaşaları... Eğlenen insanlar... Kalın gözlüklü, kel kafalı ve küpeli adamlar köpüklü şampanyalar içerdi. Kafaları zehirlenir, bilgiyi, hikmeti ve mutlakı konuşurlar. Her şeyin başlangıcı onlarda bir afyon çekirdeğine sığdırılan düşüncedir. Tanrı, küçük bir hikâye.. Melekler... Biz, kalçalarını okşadığımız dilberlere inanırız. Ölüm, şehrin çöplüklerine yolculuk. Ve adam ordadır, ama ölmemiştir. Doğduğu kasabanın dağlarında koyunlarıyla yaptığı gezintiler sırasında karşılaştığı ihtiyar insanlar hiç b