VII. yüzyıl Arap toplumunun sözlü anlatıların egemen olduğu bir kültüre sahip olduğunu dikkate alan Kur'ân'ın dil yapısı incelendiğinde daha çok şifahî kültürün özelliklerini taşıdığı anlaşılmaktadır. Kur'ân'ın bu anlatım gücü ilk muhataplar nazarında herhangi bir sorun teşkil etmediği hâlde sonraki nesiller açısından birtakım anlama problemlerini beraberinde getirmiştir. Zaman içerisinde bu sorunların aşılmasına yönelik çeşitli ilim dalları ortaya çıkmış ve çok sayıda eser telif edilmiştir. Bu eser türleri

1- Müşkilü’l-Hadis adıyla da bilinen Te’vîlü Muhtelifi’l-Hadis, hadis ve hadis âlimlerine yönelik eleştirileri cevaplamak, hadisler arasında var olduğu iddia edilen çelişkileri gidermek amacıyla kaleme alınmıştır. 2- İbn Kuteybe eserine geniş bir mukaddime ile başlamıştır. Bu giriş kısmında hadisçilere yönelik eleştiriler şöyle sıralanmıştır: a- Hadisçiler rivayet konusunda titiz davranmamak, b- Râviler hakkında çelişkili hükümler vermek, c- Uydurma rivayetleri nakledip Müslümanların mezheplere bölünmelerin