Ey kudüs ey peygamber kokan şehir Yerle gök arasındaki en kısası yolların Ey kudüs ey kulesi şeriatlerin Ey parmakları yanık küçük kızcağız Ey betül'ün şehri hüzünlüdür gözlerin Ey peygamberin geçtiği gölgelik vaha Hüzünlüdür taşları caddelerin Hüzünlü minareleri camilerin Ey kudüs ey karalara bürünmüş güzel Kim çalar çanlarını kıyamet kilisesinin Pazar günleri Çocuklara oyuncakları kim getirir Noel gecesinde Ey kudüs ey hüzünler şehri

Sevgili okur! İkiyüzlülüğü bir kenara bırak. Aşk ikliminde şairle yarışamazsın. Ama senin elin de kuvvetli, unutma. Okunmayan şiir yaşanmayan aşk gibidir ve şairler çoğunlukla yaşamadıkları aşkı yazarlar. Eğer hele bir hikmet diliyle konuşuyorsa o şair. Onun ipi rüzgârda sallanacaktır hep. Dilersen zıpla, tut onu bir uçurtmaya ait bilip, dilersen bırak çürüsün azabında kimsesizliğin. 'Ben aşka düşünce değiştim' diyen bir şairin şiirleri bunlar. Nizar Kabbani. Büyük şair demek az, çok büyük şair üstelik. Ha

Ben Beyrut. Adı Beyrut olan bir kent. Günlüklerimi yazıyor ve intihar etmeden önce size gönderiyorum. Bu, kalkıştığım beşinci intihar. İlk dördünde, son anda kurtardılar beni; içtiğim Demol hafif gelmişti çünkü. Aralarda bedevi / aşiretlerin bulunduğu kabileler ölümüm yaklaştı. Çünkü satın aldığım Demol bir kenti öldürmeye yeter. Bana zehri satan nöbetçi eczacı öyle söyledi; bir de adını anmamamı istedi benden. Çünkü kendisi tarafsız bölgede duruyor, oysa Demol le ölenlerin hepsi hizipçi. Ve onun dostları..