Dünyada Ehl-i sünnet'ten sonra en çok mensubu olan
mezhep Şîa'dır. Tahminî olarak on veya on iki müslümandan
biri Şiî'dir. Şiîlerin çoğunluğunu ise İsnâaşeriyye İmâmiyyesi, fıkhî adlandırmayla Ca'ferîyye mensupları
oluşturmaktadır. Genelde Ehl-i sünnet'in hadis ve fıkıh usûlünden büyük ölçüde yararlandıkları ve usûl
konularını Şîa esaslarına göre tanzim ettikleri görülse de Şiî ulemânın kendi inanç sistemine göre
oluşturdukları bir hadis ve fıkıh metodolojisi bulunmaktadır. Bu mezhebin hadis usûlüne ve meselelerine
dair Arapça, Farsça, İngilizce gibi dillerde geçmişte ve modern dönemde telif edilmiş hatırı sayılır miktarda eser mevcuttur.
Ülkemizde son yıllarda hadis alanında Şîa'da hadis rivayeti, isnad, cerh- taʽdîl, ricâl ilmi, erken
dönem Şîa hadis tarihi, metin tenkidi, Ahbârîlik, Usûlîlik gibi konularda kitap, makale, tebliğ türünden
birtakım akademik çalışmaların yapılmış olması ümit vericidir. Bununla birlikte Türkçede, temel Şiî
kaynaklara dayanarak Şiî ekoller arasındaki farklılıklara, belli başlı hadis problemlerine ve usûl konuları
ile ilgili tartışmalara yer veren ve bilhassa ana hatlarıyla Şîa hadis usûlünü Ehl-i sünnet hadis usûlü ile
mukayese eden bir çalışmaya ihtiyaç olduğu açıktır. Elinizdeki eser, bu ihtiyaca binaen Şîa'nın temel
kaynakları esas alınarak hazırlanmış ve hadis terimlerinin kolay anlaşılmasını sağlamaya yönelik olarak
Şiî kaynaklardan misâller verilmiştir. Zira Şîa hadis usûlü kaynaklarında bu husus büyük ölçüde ihmal
edilmiş görünmektedir. Kitapta, usûl konuları ana hatlarıyla ve Ehl-i sünnet hadis usûlü ile mukayeseli bir
şekilde incelenmiştir. Elinizdeki eserin Şîa ile ilgili yapılacak yeni çalışmalara katkı sağlayacağı ve bir
basamak teşkil edeceği umulmaktadır.