Elimizdeki çalışmanın ilk kısımlarında, İslam öncesi Araplarda hastalıklar için alınan önlemlere veya ferdin hatalanması sonucunda şifa için başvurulan çarelere atıflar yapılmıştur.

Hz. Peygamber, insanları, her ne sebeple olursa olsun şirkten uzak tutmayı gaye edinerek, kavramsal olarak ayrı olsa da kendisine tebliğ ettiği ilahi dinin ve vahyin ışığında Rukye (okuyarak tedavi) geleneğini, bazı ayet ve surelerle ya da bunlara uygun şahsi dua lafızlarıyla yenilenmiş, tabir caiz ise, cahiliye Rukyesini arıtmıştır.

Bunu yaparken, insanların geleneksel Rukye ibarelerini de kontrol etmiş; bir kısmının devamına izin verirken bazılarını da yasaklamıştır.

Genel olarak dolaylı deskriptif yöntemle Hadislerde Ruhyenin incelendiği bu çalışmada, özellikle Hz. Peygamberin duasına başvuranların bir hayli çok olduğu ve Onun duasının kabulu anlamında müsbet neticeler alındığı görülmektedir. Bunula birlikte birçok sahibinin de rukye yaptığı tespit edilmiş olup, rukye yaptığı bildirilen hastalıkların türlerine göre de bir tasnif sunulmuştur.

Bu çalışmasıyla araştırmacı, tıp tarihi ile inancın büyü ve sihirle karışarak nasıl bir seyir takip ettiğini ortaya koymuş olup, İslamın tevhid inancıyla bu karmaşık geleneğin nasıl ayrıştırıldığını, hadisler çerçevesinde açıklığa kavuşturmayı hedeflemiştir. Esassen bu çalışma, bir bakıma kültürel değişimin dinamiklerine ve imkanına da vurgu yapmaktadır.