Gençlerimiz ve çocuklarımız...
Onlar bizim büyük aşkımız, aynı zamanda en zayıf halkamız. Hem
umudumuz hem de ümitsizliğimiz. Bu durumda bir suçlu aramıyorum;
sadece aynaya bakıyorum. Gönül aynamda yansıyan benle, olduğum
beni karşılaştırıyorum. Acı da olsa, aradaki farkın ne kadar büyük
olduğunu görüyorum. İşte bu yüzden genç nesli değil, başta kendimi
suçlu buluyorum.
Evet, çocuklarımızı ve gençlerimizi nasıl yetiştirmişsek öyle olacaklar.
Hatanın bende olmadığına dair birçok mazeret sunabilirim ama bunu
yapmıyorum. Aynaya yansıyan bende suçlarımı ve eksikliklerimi
görmeye çalışıyorum. Bu yüzleşme, değişimin ilk adımı olabilir mi
dersiniz?