Ayşe Kocayayla’yı görüyordu rüyasında.
Makbule’nin eteklerine işlediği kiraz lekelerini söküp
ipleri uç uca ekliyordu. Bitmiyordu lekeler! Ne çok
leke! Kim süpürdü bu bahçeyi! Kirazları kim topladı!
Makbule’nin gür ve kumral saçlarını görüyordu
sonra. Az ötede toprak içindeki kalpağını. Kırmızı
iplik buradaydı işte. Uğur olsun diye sakladığı ipliği
bulmuştu. Akıncı müfrezesi kaç şehit verdi? Kızıl
ipeği Makbule’nin saçlarına kim sakladı? Alnına
bulaşmış en çok! Halil Efe’yi soruyor biri! Müfreze
kimi şehit verdi! Herkes tamam mı? Kaybımız yok
ya! Halil Efe’yi görünce, şükür, diyorlar! Çok şükür!
Halil Efe sağ, çok şükür! Halil Efe kollarında kimi
taşıyor! Siyah manto, siyah çizmeler. Saçları
uzadıkça uzuyor.
Bu hikâyeleri biri yazmalıydı. Ama kim? Millî
Mücadele’nin şanlı perdesinin arkasındaki
hakikatleri ön sırada izleyen biri. İnsan bazen bir
olayı yüz sene sonra en ön sıradan izleyebilir.
Kalbinde o savaşın ritmini taşıyorsa yapabilir bunu.
Gördesli Makbule’yi, Sütçü İmam’ı, Kara Fatma’yı,
Kılavuz Hatice’yi, Nene Hatun’u gündelik hayattan
ve dilden edebiyatın destansı sahnesine ve diline
taşıyabilir. Merve Büyükçapar, işte bunu yaptı.
Şerife Bacı’yla beraber cepheye mermi taşıdı,
Dursun Kaptan’la birlikte denize açıldı, Nezahat
Onbaşı’yla cesaretlendirdi askerlerimizi, Yörük Ali
Efe’yle birlikte çapraz fişekler sardı göğsüne.
Yüksek edebiyat yüksek ahlâkın emrine girdi.