Annemi durmadan bir şeyleri onarırken hatırlıyorum. Bozulan şeyler korkuturdu onu. Sızdıran
musluk başlığı, akıtan lavabo gideri, ilmeği kaçmış kazak, ucu delinmiş çorap… Evet, delinmiş
çorap görmeye dayanamazdı annem. “Çıkar da dikivereyim,” sözü sıkça duyulurdu evimizde.
Başka evleri bilmem ama bizimkinde sürekli bozulan, sökülen, delinen, kopan şeyler olurdu.
Bazen annemin sırf onarmak için biz uyurken makasla bir yerleri kestiğini, bıçağın ucuyla
kıyafetlerimize küçük çentikler attığını düşünürdüm.
Ceyda Akcan’ın meydana koşarken yanında getirdiği öykülerinde boşluklar var. Konuşmayan
eşler arasında, sokakla ev arasında, yazarın sakladıklarında, sökülen, kopan yerleri dikmeye
çalışan annede eksik kalan bir şey. Akcan uzun uzun anlatmıyor, bir böcek gibi sessizce
kabuğuna çekilen kahramanları ve atmosferi gösteriyor sadece. Öykülerin sonunda perdeyi
kapatmayı okurlara bırakıyor.