Karanlığın tek suçlusu oydu sanki. O yargılayan gözler bırakmıyordu peşini, adım attığı her yerdeydi. İnsanlar kayboluyordu çevresinden. Bir yüzük parmağından kayıp gidiyor, öylece düşüyordu İstanbul Boğazı’na.
İstenmiyordu Eşref. Dışlanıyor, sürülüyordu. Eski, soğuk bir evde açıyordu gözlerini. Takvim yapraklarını yırtıyordu her sabah. Birgün o fazla iddialı dediği sözü gördü bir takvim yaprağında.
“Vefa, geçmişin gölgesinde değil geleceğin ışığında yaşamaktır.”