Kırmızı bir kiraz ağacının gövdesine yaslansaydık yeterdi belki de.
Geçerdi sanki tüm bildiğimiz ağrılı saatler.
Gecenin bir yarısı insanın kendi kendine konuşması ne aptalca değil mi?
***
Senin adına “tevafuk” dediğin…
Benim ise “Bunca zamandır oradaydın da neden ses etmedin?” dediğim şeydi.