Mehdîliğin bir inanç olarak kabul edilmesi ve aksinin düşünülmemesi için, Kur'ân ya da Mütevâtir Sünnette, yoruma yer bırakmayacak derecede açık bir ifadenin bulunması gerkmektedir. Mehdîlik hakkında ileri sürülen delillerin bu şartları taşımadığından kuşku yoktur. Söz konusu delillerin delâleti zaten problemli olduğu gibi, sübûtu da kesin değildir. Bu nedenle Mehdîliğin bir inanç olarak dayatılması, hiçbir şekilde doğru değildir. Birbirlerini ilzâm etmemek kaydıyla müminlerden dileyen inanır, dileyen inanm

Teftâzânî, hem alî hem de âli ilimlerde derinleşen bir şahsiyet olarak ‘âllâme’ vasfını kazanmış ve kendisinden sonraki dönemlerde, bu vasıfla anılmıştır. Onun ilgi alanının daha çok dil (Belagat) ve usûl ilimleri (Kelam, Fıkıh Usulü) olduğu ve asıl başarısını bu alanlarda gösterdiği görülmektedir. Kendisinden sonraki nesiller üzerinde de daha çok bu alanlarda etkili olmuştur. Teftâzânî’nin yaşam öyküsü, Osmanlı Devleti’nin henüz kuruluş devrini yaşadığı bir döneme denk gelmektedir. İslam dünyasının kuzey d

Hz. Peygamber'in hayatını objektif değerlendirmelerle incelediğimizde, o karşımıza hem bir insan hem de bir peygamber olarak çıkmaktadır. Hastalanması, yaşadığı acılar karşısında üzülmesi ve zaman zaman ağlaması, mutluluk anında gülümsemesi, acıkması, susaması gibi halleri insanlığının; her türlü durum karşısında sabır, sebat, metanet, kararlılık, cesaret ve hikmetle hareket etmesi ise peygamberliğinin neticesidir. Yüce Allah'ın insanlara, aralarından birini peygamber olarak seçerek göndermesinin ardındak

Dinin derûnî bir boyutunun bulunduğu ve bu olmaksızın tedeyyünün tam anlamıyla gerçekleşmeyeceği kuşkusuzdur. Bu durum, diğer dinler gibi İslâm dini için de böyledir. Buna bağlı olarak, Hz. Peygamber'in döneminde ibadette derunî hayat olarak değerlendirebileceğimiz bir tür iç zenginliği, belirli bir ölçüde sahabe arasında yaygındı. Hatta sahabe arasında yaptıkları ibadetten mânevî zevk alarak ve onun manevî hazzına ererek ibadetleri ifa etmenin yaygın olduğuna dair elimizde önemli veriler bulunmaktadır. Hz.

Tasavvufun tenkide tâbi tutulmamasının, birçok nedeni olmakla beraber en önemli nedeni, yapılacak eleştirinin dinin özünde var olan derûnî hayata yapılmış gibi yansıtılması korkusudur. Nitekim bu yüzden kelâm, fıkıh ve hadis gibi İslâmî ilimlerde gördüğümüz sistematik tenkid ve reddiye geleneğinin, tasavvuf söz konusu olduğunda oldukça sönük geçtiği görülmektedir. Diğer taraftan fâkih ve mütekellimlerin zamanla ihmâl ettiği derûnî hayata sûfîler sahip çıkınca, onların din adına meşrûiyyetleri ümmet tarafınd