Kemal Demirel, "Evimizin İnsanları" ve "Piano Piano Bacaksız"daki çocuktu ve hiç büyümedi.
Büyüdüyse bile, insan sevgisinden, insani değerlere olan güveninden bir şey kaybetmedi. Dünyayı hep yüreğinin gözünden gördü ve yazdı.
Bu denemeler, insanlar, sevebilen ve duyabilen tüm canlılar, her şeye rağmen özgür kalabilenler arasında bir gezintidir.
(Arka Kapak)