Tâbiûn dönemi yeni fetihlerle İslâm topraklarının genişlediği, toplumun Acem ve mevâlî nüfusla birlikte
kozmopolit bir yapıya büründüğü, ilmî ve kütürel canlılığın arttığı, tefsir, fıkıh, hadis ve kelâm gibi İslâmî
ilimlerin geliştiği ve tedvîn edilmeye başlandığı çok önemli bir zaman dilimidir. Bugün anladığımız manada tefsir
faaliyetleri tâbiûn eliyle neşvünema bulmaya başlamış ve Hz. Peygamber ile sahâbenin tefsirine ulaşmada
tâbiûn yegâne halkayı oluşturmuştur. Tâbiûn dönemi ilmî faaliyetlerin en yoğun devam ettiği şehir şüphesiz
İslâm’ın toplumsal hayatta da yaşanır hâle geldiği Medine’dir. Tefsirde adına sıklıkla rastlanan başta
Muhammed b. Kâ‘b elKurazî ve Zeyd b. Eslem olmak üzere Urve b. Zübeyr, Saîd b. Müseyyeb, Ömer b.
Abdülazîz, Atâ b. Yesâr, Muhammed el-Bâkır, Nâfi‘ ve İbn Şihâb ez-Zührî gibi meşhur tâbiûn Medinelidir.